نقش آموزش و پرورش در مقوله فرار نوجوانان از خانه چیست؟
- شناسه خبر: 8557
- تاریخ و زمان ارسال: ۱۵ تیر ۱۳۹۹ ساعت ۱۷:۳۸
- نویسنده: کلام تازه - سپیده نقدی
ابتدا داستان مرتبط با این یادداشت را بخوانید:
پایگاه خبری تحلیلی کلام تازه- محمدجعفر آرین نژاد | شاید بتوان با تغییر زاویه‌ی دید، نگاهی متفاوت به این ماجرا داشت و از منظر نظام تعلیم و تربیت به آسیب‌های اجتماعی نگاهی جامع‌تر وعلمی‌تر کرد
اگر آموزش و پرورش را به عنوان یک عنصر مهم و بازدارنده در شکل‌گیری آسیب‌های اجتماعی بدانیم در این اتفاق نقش و رسالت آموزش و پرورش چیست؟ در پاسخ می‌توان از دو دریچه‌ی مثبت و نقادانه موضوع را واکاوی کرد.
شاید یکی از پیامدهای مثبتی که کرونا برای نظام آموزشی داشت این بود که خانواده‌ها به جایگاه و ارزش نظام تعلیم و تربیت پی بردند. تا دیروز شاید شغل معلمی کاری آسان و راحت بود که اولیا به زعم خودشان از پس آموزش فرزندانشان برمی‌آمدند. اما کرونا ثابت کرد که جایگاه نظام آموزشی و حرفه‌ی معلمی کاری بسیار سخت و پیچیده است و حرفه‌ی آموزش بسیار طاقت‌فرساست. اولیا دریافتند که بدون نظام آموزشی حتی قادر به کنترل فرزندان برای مدت محدودی نیستند. تامین نیازهای آموزشی و مجاب کردن فرزندان برای پیگیری امور آموزشی آن‌ها تقریبا غیر ممکن است و بی‌صبرانه منتظر بازگشایی مدارس بودند تا به قول معروف کار را به کاردان بسپارند.
شاید اغراق‌آمیز نباشد که بگوییم اکثرخانواده‌ها مدام درگیر کشمکش و تنش با فرزندان خود برای مکلف کردن آن‌ها برای امور تحصیلی و آموزشی بودند و حتی ایجاد پیام رسان شاد و فضای مجازی نیز نتوانست نیاز دانش‌آموز به درس و کلاس حضوری را از بین ببرد.
اما با تمام این محسنات شاید خالی از لطف نباشد که نگاهی منتقدانه به رسالت نظام تعلیم و تربیت داشت. آیا اگر ارتباط موثرتری بین مدرسه و دانش‌آموز در این داستان می‌بود به حل بهتر مسئله کمک می‌کرد؟ جایگاه مشاور و ارتباط عاطفی آن در حل مشکلات دانش‌آموزان در مدارس کجای این داستان قرار می‌گیرد؟ نظام آموزشی برای حل تنش‌های عاطفی و احساسی به خصوص در دانش‌آموزان دختر چه اقداماتی باید انجام دهد؟
چه بخواهیم و چه نخواهیم نظام آموزشی غیر از آموزش آکادمیک و تعلیمی محض، وظیفه و رسالت مهم‌تری بر عهده دارد و آن نظام تربیتی است که شاید آموزش و پرورش تا حدودی از آن غافل شده است.
شاید زمان آن فرارسیده است که نقش مشاورین در مدارس و در سنین بحرانی و بلوغ دانش‌آموزان پر رنگ‌تر از قبل گردد و ساعات حضور موثر مشاورین در مدرسه افزایش یابد. بی‌شک ارتباط موثر مشاورین در مدارس باعث درک احساسات، مشکلات روحی و روانی دانش‌آموزان و کمک بهتر برای مسائلی باشد که قابل به حل در کلاس درس نیست.
شاید زمان آن فرا رسیده است که نظام تعلیم و تربیت از شکل سنتی خود فاصله بگیرد و با برنامه‌ریزی مدون و بهتر برای شناخت آسیب‌های اجتماعی در مدارس برنامه‌ریزی کند و به حل معضلات و مشکلات دانش‌آموزان کمک کند.
شاید در این داستان اگر این ارتباط موثر وجود می‌داشت و دانش‌آموز مدرسه را نه به صورت شعاری بلکه به صورت قلبی به عنوان خانه‌ی دوم خود فرض می‌کرد داستان به فرار از منزل و هزاران آسیب‌های پیش روی آن ختم نمی‌شد.
در پایان نیز انتظار این‌ست که دبیران زحمت‌کش و معلمان فرهیخته که یگانه شاهراه ساختن نسل‌های آینده این مرز و بوم هستند هم‌سان و هم‌سو با نظام تعلیمی، تربیت (عاطفی، احساسی، اخلاقی و…) را نیز سرلوحه‌ی سرمشق‌های دستان زحمت‌کش خویش قرار دهند.
