کرونا را جدی نگیریم، پشیمان می‌شویم

محمدجواد محمودی – کلام تازه | در همین روزها شاهد تذکرات و هشدارهای مسئولین شبکه بهداشت و فرمانداری شهرستان چناران بوده‌ایم اما گویی مردم تازه رهایی یافته‌اند و تحمل وجود پارچه‌ای بر صورت خود را ندارند. تحملی که نه تنها سبب حفظ جان خود و عزیزانمان می‌شود بلکه یک شهر را می‌تواند با انجام مسئولیت اجتماعی خود از ورطه‌ی ورود به وضعیت قرمز نجات داده و از جان‌باختن تعداد زیادی از هم‌وطنانمان جلوگیری نماید.

چند روز پیش بود که حمید انصاری فرماندار چناران در گفتگوی اختصاصی با کلام تازه آخرین آمار مبتلایان این شهرستان را ۱۹۶ اعلام کرد؛ انصاری گفت: از دوم اسفندماه سال گذشته تاکنون، از ۱۳۲۲ نفر معاینه پزشکی صورت گرفته که از ۸۴۸ نفر آن‌ها نمونه‌گیری به عمل آمد و بر اساس نمونه‌گیرهای انجام‌شده، جمع مبتلایان از ابتدا تا این تاریخ ۱۷۹ نفر ثبت‌شده که با ۱۷ نفری که در بیمارستان‌های مشهد بستری هستند شمار مجموع مبتلایان مربوط به شهرستان چناران به ۱۹۶ تن رسیده است.

وی هم‌چنین با بیان این‌که این ویروس از ابتدای شیوع تاکنون جان ۱۷ تن را در شهرستان چناران گرفته است اضافه کرد: متأسفانه تعداد افراد فوت‌شده نیز رو به افزایش بوده به‌طوری که ۱۰ نفر در شهرستان چناران، پنج نفر در بیمارستان‌های مشهد و دو نفر دیگر نیز در سایر بیمارستا‌ن‌های استان جان خویش را از دست ‌داده‌اند و نگرانی ما را از جدی نگرفتن خطرات ناشی از شیوع بیشتر بیماری با عدم رعایت پروتکل‌ها و توصیه‌های بهداشتی توسط مردم بیشتر کرده است.

راه چاره چیست؟

حال که در روزهای پایانی خردادماه به سر می‌بریم شاهد شیوع دوباره ویروس کرونا هستیم و نه دیگر می‌شود در خانه ماند و گفت چند هفته در خانه می‌مانیم، تا این بیماری تمام ‌شود.. و نه می‌شود به سبک زندگی بهمن ۹۸ ادامه داد.

شاید اعلام تعداد بیماران و کشته‌شدگان به‌صورت روزانه از طرف مسئولان، یا تهدید پزشکان و گفتن از حال‌وروز مبتلایان ویروس کرونا، راه‌های مطلوبی برای رعایت بیشتر قواعد بهداشتی از طرف مردم باشد اما به نظر می‌رسد پذیرش واقعیت کرونا و انطباق سبک زندگی با این ویروس به‌دور از ناپرهیزی و وسواس، می‌تواند اتفاق خوبی را برای جامعه رقم بزند.

بنظر می‌رسد این‌که مردم را وادار به نشستن در خانه کنیم و دیدوبازدیدها و کار و تلاش را برایشان خطرناک جلوه دهیم، حتی در این چند روزی که شاهد اوج گیری مجدد ویروس کرونا هستیم کارساز نبوده است. هر چند در انتهای اسفند۹۸ و اوایل فروردین سال جاری شعار «چند هفته در خانه بمانیم» و تحلیل «پایان کرونا در اردیبهشت» هرگونه تبلیغ رسانه‌ای را کارساز می‌ساخت.

شاید پایان‌پذیری این ویروس انگیزه‌ای بود تا دیدن عزیزان و انواع تعاملات را بتوانیم محدود کنیم و با رعایت سفت‌وسخت دستورات بهداشتی چندهفته‌ای را به‌گونه‌ای دیگر زندگی کنیم. اما اکنون که آمارها و نظرات کارشناسان مربوطه دلالت از ادامه دار بودن همه‌گیری کووید_ ۱۹ را دارد بنظر می‌رسد تنها راه باقی مانده، تغییر سبک زندگی همراه با این میهمان ناخوانده می‌باشد.

مقابله با کرونا قانون جدید یک زندگی

رعایت تمام قواعد جلوگیری از شیوع این ویروس، از ضدعفونی وسایل و دست‌ها گرفته تا کاهش حضور در محیط‌های پرجمعیت و استفاده از ماسک و.. باید مانند دیگر قواعد و قانون‌های زندگی بر رفتارهایمان حاکم شود.

این که دولت باید محدود کند، قرنطینه کند، تعطیل کند یا نه مسئله دیگریست. این‌بار نگاه ما باید به خود و اطرافیانمان باشد و زمان آن رسیده است که بیندیشیم چگونه خود و اطرافیان‌مان را از درد و رنج‌های طاقت‌فرسای ناشی از این ویروس نجات دهیم. بیندیشیم که چگونه رفتار کنیم تا ناقل درد، رنج، وحشت، ناامیدی و مرگ برای عزیزان‌مان نباشیم و باور کنیم که سختی رعایت آنچه متولیان بهداشت می‌گویند به‌سختی ابتلا به این بیماری نیست؟؟