وقتی اخبار نگران‌کننده وارد خانه می‌شود، چگونه از سلامت روان کودک محافظت کنیم؟

در شرایطی که جو عمومی جامعه ملتهب است، کودک نیز به سهم خود تحت تأثیر قرار می‌گیرد. ممکن است ساکت‌تر شود، خوابش به‌هم بریزد یا با نقاشی‌هایی نگران‌کننده احساساتش را بروز دهد. اولین گام در این موقعیت، نادیده نگرفتن ترس کودک است.

‌

۱. واقعیت را انکار نکنید، اما ساده و امن بیانش کنید

حتی اگر کودک چیزی نگوید، از لحن، چهره، یا سکوت ما درمی‌یابد که اوضاع عادی نیست. انکار واقعیت، تخیل کودک را فعال می‌کند و معمولاً تخیلاتِ او ترسناک‌تر از واقعیت‌اند. جملات ساده‌ای مثل: «بله بعضی‌ها ناراحتن، ولی ما این‌جا کنار همیم و من مراقبتم»
می‌توانند هم واقعیت را منتقل کنند، هم امنیت را بازسازی.

‌

۲. بگذارید بترسد، ولی تنها نماند

گفتن جمله‌هایی مانند «نترس» بی‌اثر است. بهتر است با پذیرش احساسات کودک همراه شویم: «می‌فهمم که ترسیدی. منم بعضی وقتا می‌ترسم. بیا با هم حرف بزنیم یا کاری کنیم حالت بهتر شه.»
احساسات او باید شنیده شود، بدون آن‌که ما در آن غرق شویم.

‌

۳. اطلاعات را متناسب با سن و وضعیت روانی کودک بدهید

نیازی نیست همه چیز را بگوییم، اما نباید همه چیز را هم پنهان کنیم. برای کودک چهار ساله توضیحی مختصر کافی‌ست، در حالی‌که یک نوجوان ۱۲ ساله نیاز به درک عمیق‌تری دارد. از تصاویر خشن و اخبار جزئی بپرهیزید.

‌

۴. از احساس گناه کودک جلوگیری کنید

کودکان گاهی تصور می‌کنند اگر خوب نباشند یا دعا نکنند، حادثه بدتری رخ خواهد داد. مهم است که به آن‌ها اطمینان دهیم این اتفاقات خارج از کنترل آن‌هاست و مسئولیتی متوجه کودک نیست.

‌

۵. برنامه‌های روزانه را حتی‌الامکان حفظ کنید

روال روزمره ستون امنیت روانی کودک است. حتی اگر دل‌ و دماغی نداریم، حفظ زمان خواب، وعده‌های غذایی، بازی و مدرسه به کودک حس ثبات می‌دهد و اضطراب او را کاهش می‌دهد.

‌

۶. بازی، قصه و ساختن؛ ابزار ترمیم روانی کودک

کودکان ترس‌های خود را در بازی، نقاشی یا داستان بازسازی می‌کنند. آن‌ها به ابزارهایی برای پردازش احساسات نیاز دارند، نه تماشای مکرر اخبار. ساختن یک خانه با بالش‌ها می‌تواند بیش از یک خبر تلویزیونی برایشان آرامش‌بخش باشد.

‌

و در نهایت: مراقب خودتان باشید

اگر خودِ والد دچار اضطراب یا خشم کنترل‌نشده باشد، کودک نیز ثبات روانی‌اش را از دست می‌دهد. کمک‌گرفتن از مشاور، دوست یا گروه‌های حمایتی نشانه ضعف نیست، بلکه نشانه مسئولیت‌پذیری والدین است.