هرچی بگم لایق ایثار تو نیست… (بخش دوم)

رحیم اکبری

اعتقاد من بر اینه که هرچقدر تعریف و تمجید کنیم در برابر عظمت و شکوه روح پرستار و پزشکان و بقیه دست‌اندرکاران همان مصداق قطره‌ای از دریاست. کادر درمان در مقابل این ویروس منحوس برای حفظ جان انسان‌های دیگه کار خارق‌العاده انجام میدن در واقع اینان فرشتگانی هستند به نام انسان…

فرهاد صادقی

در دوران قرنطینه و اپیدمی کرونا با خوندن خبرهایی از جنس غم و ترس ، تنها یک روزنه امید برایمان روشن بود، آن‌هم ایثاری از جنس مردم، آرامشی تمام نشدنی و شمایی که مثل کوه استوار بودید، تا بدانیم کرونا و مشکلاتش هرچقدر بزرگ باشند، بازهم روح شما بزرگ‌تر است.ممنونم که بودین، هستین، و امیدوارم سال‌های سال صحیح و سالم باشین.

محمد حاتمی

همیشه با خودم فکر می‌کردم که خانواده آدم‌های قهرمان چجوری ان، چی میشه که یک مادر به بچش میگه برو و به مردمت خدمت کن، ایثار کن، خودتو فدا کن. یا یک پدر چطور راضی میشه پاره تنش که حاضره جونشو واسش فدا کنه رو میفرسته تو دل خطر تا بقیه آروم باشن و بچه هاشون راحت. نمیدونم یک خواهر، یک برادر

، همسر و حتی فرزندانشون چطور میتونن دل بکنن از عزیز دلشون و اون لحظه سخت چی میگذره بینشون…اما خب همینو میدونم که یک انسان قهرمان وقتی به عرش میرسه که ، کلی قهرمان توی خونه بدرقه ش کنن.امیدوارم چراغ خونه این خانواده ها همیشه روشن باشه و تنشون سالم و دلشون قرص ، چون اینها بی نظیرند. ممنونم از خانواده‌های پرستارها و کادر درمانی کشور که به معنای واقعی کلمه عزیزشونو هدیه کردند به مردمی از جنس باران.

رضا تارتار نیت

گاهی که فکر میکنی همه چیز تمام شده، دل ادمی میگیرد، آنچنان غم انگیز می شود که گریستن هم دوای دردها نمی شود دوای دردم نمی شود، اما همان لحظه در همان تاریکی و در عمق واماندگی و ابهام شما آمدید، با لباسی سپید بر تن و قلب هایی سبز رنگ، شما همان‌هایی هستید که دل‌گرمتان شدیم و یک دنیا آرامش را مدیون تان هستیم، تا همیشه سبز باشید پرستاران

سعید محمدی

زیباترین و کمیاب ترین عشق، عشق بلاعوض بوده و هست. عشقی که به دیگری میدهی بدون توقع بازگشت. در روزگار ما به ندرت دیده شده بود این نوع عشق. در شرایطی که همه ما مرگ در نزدیک ترین وضعیت به خود می دیدیم، کسانی بودند که خطر را به جان خریدند تا جانی را نجات دهند. به چشم دیدیم که هنوز خوبی در جهان هست، انسان هایی هستند که دنیا را زیباتر و بهتر می‌کنند و می دانم شاید ما آدم ها همه این خوبی ها را فراموش کنیم، اما جهان هستی فراموش نمی‌کند و بدون پاسخ نمی گذارد…

حسین سبزواری

افسوس که در این گیر و دار ویروس کرونا نمی توانیم کنار هم باشیم، کاش می‌شد به رسم ادب و برای تشکر شاخه ای گل به دستانتان بدهیم و با افتخار برای انسان های نیکنامی که جان فشانی کردند، با غرور و احترام شمع روشن کنیم. یادآوری از خود گذشتگی‌تان که از دور شاهد آن هستیم کوچک ترین کاری است که می توان کرد. کاش می‌شد بر دستان پرمهرتان بوسه زد. از صمیم قلب از شما سپاس‌گزاریم.