سرقت محبوبیت اجتماعی

پایگاه خبری تحلیلی کلام تازه | یکی از دلایل مهم بی‌اعتمادی و نارضایتی‌های عمومی در سال‌های اخیر، گسترش روزافزون فسادهای مالی و مدیریتی، ویژهخواری‌ها و ظهور مافیاهای اقتصادی و جولان دلالانی است که بخش‌های مختلف اقتصاد کشور را با زیاده خواهی‌های خود آلوده کرده و صاحب ثروت‌های نجومی شده‌اند و در نقطه مقابل مردمی قرار دارند که به دلیل سوءمدیریت‌های داخلی و تحریم‌های خارجی، برای تامین حداقل‌های یک زندگی شرافتمندانه نیز با مشکلات جدی رو به رو هستند و پی در پی نیز به صبوری و سکوت فراخوانده می‌شوند و از جانب آنان شعار مقابله با مشکلات و تحمل بالا برای زندگی در زیر خط فقر مطلق داده می‌شود.

در این میان هر چند که برگزاری دادگاه‌های مفاسد اقتصادی روزنه‌های امیدی را به خصوص در مدیریت جدید قوه قضائیه ایجاد کرده است اما هم‌چنان جامعه با اخبار ناگواری رو به روست که بیانگر بحران پاکدستی در کشور بوده و اعتماد عمومی را به شدت تنزل داده و می‌دهد.

در چنین شرایطی که احساس عمومی جامعه به دلیل دست و پنجه نرم کردن با تبعیض و تحقیر، به شدت خواهان مبارزه با فساد و ویژهخواری است، برافراشتن هرگونه پرچم فسادستیزی می‌تواند بخشی از جامعه را به سوی خود جلب نماید، به خصوص اگر این پرچم، خارج از قوه‌قضائیه که وظیفه ذاتی آن مبارزه با ظلم و بی‌قانونی است برافراشته شود و پرچم‌داران نوظهور نیز از حمایت‌های تشکیلاتی و رسانه‌ای قدرتمند نیز بهره‌مند باشند.

این بستر اجتماعیِ سرشار از نارضایتی و سرخوردگی، زمینه مناسبی است تا کسانی که سودای حضور در انتخابات را در سر می‌پرورانند با کمترین زحمت، بیشترین استفاده را با سوار شدن بر موج از پیش آماده فساد‌ستیزی برده و خود را به چهره محبوب مردمی تبدیل کنند.

در وانفسایی که جامعه‌ی خسته از فقر و فساد، کمتر به ریشه‌یابی مسائل می‌پردازد و از واکاوی چرایی و دلایل پدید آمدن مفاسد و شناسایی دست‌های پشت‌پرده آن پرهیز می‌کند، زدن ماسک ضد فساد و متهم کردن برخی نهادها و یا چهره‌های مطرح سیاسی و اجتماعی به عنوان کسانی که آلوده به فساد و بی‌قانونی هستند و یا در این زمینه اهمال کاری و کوتاهی کرده‌اند، آسان‌ترین راه برای کسب مقبولیت و زمینه‌سازی برای رسیدن به آمال و آرزوهای انتخاباتی و جلوس بر کرسی‌های قدرت است.

کافی است در این کارزار غیرمنصفانه و در مواقعی غیراخلاقی در منظر عموم، تابوشکنی کرده و نهادها و چهره‌های قدرتمند و مقبول جامعه و البته هم‌فکر را با جملاتی نرم، دوستانه و به ظاهر اخلاق‌مدارانه متهم و دیگرانی که به دلیل برخی محدودیت‌ها، تهی از قدرت و ابزار مناسب برای واکنش جدی هستند را با جملاتی تهاجمی‌تر مورد هجمه قرار داد تا از این مبارزه ناعادلانه بیشترین سود و کمترین آسیب را دید و کسب مقبولیت کرد.

این تبلیغات زودهنگام و روش‌های نامتعارف برای چهره‌سازی و سرقت محبوبیت اجتماعی، زمانی رنگ غیراخلاقی‌تری به خود خواهد گرفت که این مواجهه در فضای رسانه‌ای کاملا نابرابر صورت گرفته و اکثر کسانی که در سیبل اتهامات و تخریب‌ها قرار می‌گیرند، صدایشان در دفاع از خود و بیان واقعیت‌ها به گوش کسی نرسد.

سال‌هاست که در ماه‌های منتهی به انتخابات با ظهور چنین پدیده‌هایی مواجه می‌شویم و عجبا که هم‌چنان بخشی از جامعه به همان دلایل ذکر شده، جذب این شعارهای عوام‌گرایانه می‌شوند و برای تسکین آلام و فراموشی موقت مشکلات خود که بسیاری از همین مدعیان ساده زیستی و پرچم‌داران مبارزه با فساد، مسببان ایجاد آن هستند، اصرار به باور دروغ‌های رنگ شده‌ای دارند که اگر اندکی از آن‌ها در گذشته به حقیقت پیوسته بود، شرایط کشور به مراتب بهتر از این بود.

متاسفانه تا زمانی که عموم جامعه، نخبگان، رسانه‌ها، نهادهای مدنی به دور از نگاه‌های سیاسی و منافع جناحی و جریانی، نسبت به ریشه‌یابی ایجاد رانت و فساد در کشور حساسیت نشان ندهند و یک مطالبه‌گری عمومی در خصوص چرایی و چگونگی برخورداری برخی افراد به ظاهر ساده زیست و ظاهرالصلاح از موهبت‌های کم نظیر مالی و مدیریتی در کشور ایجاد نشود، علاوه بر اینکه شاهد ریشه‌کن‌ شدن وجوه مختلف فساد نخواهیم بود بلکه در بزنگاه‌هایی مانند انتخابات با ظهور چهره‌هایی ماسک‌زده و با شعارهایی پوپولیستی مواجه می‌شویم که با سرقت محبوبیت اجتماعی، مطالبات عمومی را به اسارت گرفته و خواست اجتماعی را چون برده‌ای در خدمت منافع خود درخواهند آورد و نهایتا انبوهی از سرخوردگی و ناامیدی را بر دوش جامعه تلنبار خواهند کرد.