آقای رئیسی! لطفا متروی مشهد- گلبهار- چناران را هم به قطار پیشرفت‌تان وصل کنید

در حالی که بیش از یکصد هزار شهروند ساکن در گلبهار با امید سکونت در یکی از شهرهای اقماری و مدرن کلانشهر مشهد، به این شهرستان مهاجرت کرده و مقیم شده‌اند اما با گذشت حدود 11 سال از شروع عملیات ساخت قطار برقی مشهد-گلبهار-چناران که بعدها به ریل‌باس‌دیزلی تغییر ماهیت داد، همچنان در انتظار محقق شدن وعده‌های توخالی مسئولان و شنیده شدن صدای صوت قطاری هستند که به نظر می‌رسد در ایستگاه ناکارآمدی متوقف شده و امید چندانی به رسیدن آن به ایستگاه پایانی نیست.

با بررسی وضعیت شبکه حمل‌ونقل موجود در شهر گلبهار و همچنین کنکاش در چگونگی رفت‌وآمد اهالی منطقه در مسیر مشهد- گلبهار- چناران و بالعکس به‌عنوان یکی از پر ترددترین جاده‌های کشور و مواجهه روزانه همشهریان با خطرات پرشمار، ضرورت تکمیل این پروژه بیش از پیش مشخص می‌شود به ویژه آنکه در سال‌های اخیر با افزایش رشد جمعیت در شهرهای گلهبار و چناران نیز مواجه هستیم، اما به نظر می‌رسد که پذیرش یا فهم موضوعی با این درجه از اهمیت اما در عین حال ساده، برای مرکزنشینانی که توزیع عادلانه بودجه‌های عمرانی به گردش قلم‌های آنان بستگی دارد، بسیار غامض و مشکل است چرا که برخی پروژه‌های مشابه، همزمان در پایتخت و اطراف آن به ثمر رسیده اما متروی مشهد- گلبهار- چناران همچون بچه‌ی سر راهی دولت و با اختصاص قطره‌چکانی بودجه همچنان در حال احتضار به سر می‌برد.

اگر خروج ترامپ از برجام و اعمال تحریم‌های شدید و همچنین عدم امکان فروش نفت و مانع‌تراشی قدرت‌های بزرگ برای دریافت ارز حاصل از صادرات، در دولت قبل بهانه‌ای برای زمینگیر شدن پروژه های عمرانی در کشور بود، در دولت سیزدهم، که مدعی افزایش چشمگیر صادرات نفت و حتی شکستن رکورد 5 سال گذشته در این زمینه، شکستن رکورد تجارت در 40 سال گذشته، سهولت دریافت ارز حاصل از فروش نفت و گاز و افزایش ذخایر ارزی کشور، می‌باشد طبیعتا نباید بهانه‌ای برای عدم تخصیص بودجه مورد نیاز برای یکی از قدیمی‌ترین و مهمترین پروژه‌های استان خراسان رضوی وجود داشته باشد.

بیش از دویست هزار نفر از ساکنان شهرستان های گلبهار و چناران حق دارند که در مقام مطالبه‌گری از رئیس جمهور و اعضای کابینه به‌خصوص وزیر راه و شهرسازی بپرسند که با کدام دلیل منطقی و عقلانی و در شرایطی که دولت، به‌طور مستمر از حرکت پرشتاب قطار پیشرفت! صحبت می‌کند، کمترین توجهی به مطالبات آنان نمی‌شود و هزاران نفر از شهروندان، کارمندان و کارگران شریف منطقه، باید برای تردد روزانه به شهر مشهد، علاوه بر هزینه‌های گزاف و مواجهه با خطرات جانی و عدم امنیت‌روانی به دلیل ترافیک شدید و تصادفات جاده‌ای، از ابتدایی‌ترین حق خود یعنی دریافت بودجه برای تکمیل مترو محروم بمانند.

رئیس و وزیر راه و شهرسازی دولت محرومان، چه پاسخی برای خیل عظیم مردمی دارند که به دلیل بی‌توجهی دولتمردان به توزیع عادلانه بودجه و علاقه وافر اعضای کابینه به تمرکزگرایی، مجبورند شاهد وعده‌های بی‌پایان دولتمردان باشند و به دور از آرامش و امنیت‌روانی روزگار بگذرانند و از ابتدایی‌ترین حقوق خود برای گذران یک زندگی حداقلی محروم باشند.

اعضای دولت صادق‌الوعد! و جناب رئیسی پاسخ دهند که مشکل تکراری کمبود اعتبارات و عدم تخصیص بودجه را چه کسانی باید حل کنند؟ آیا مردم وظیفه حل این مشکلات را دارند یا کسانی که با هزار وعده و شعار از مردم و مجلس برای قرار گرفتن در مناصب اجرایی رای گرفته‌اند؟ آیا مردم و مطالبات آن‌ها فقط در زمان انتخابات مورد توجه پاستورنشینان قرار داشت؟ ده‌ها هزار نفر از شهروندان گلبهاری ادعاهایی مانند “ما می‌توانیم”، “حرکت قطار پیشرفت در دولت سیزدهم”، “افزایش ذخایرارزی” و “روند رو به رشد توسعه کشور” را باور کنند یا افزایش روزافزون مشکلات اقتصادی و معیشتی، نداشتن بیمارستان و حتی آرامستان، امکانات و زیرساخت‌های ضعیف شهری، بهداشتی، آموزشی، فرهنگی، ورزشی و البته حرکت لاک‌پشتی تکمیل پروژه‌های عمرانی به خصوص متروی مشهد- گلبهار- چناران را که زندگی را بر آنان تلخ کرده‌است؟

نکته حائز اهمیت و البته تعجب‌آور آنکه در چنین شرایط اسفناکی که دولتمردان از تامین اعتبار برای تامین حداقل امکانات رفاهی شهروندان گلبهاری عاجز مانده‌اند و توان مدیریت و اتمام پروژه‌هایی که دهه دوم عمر خود را سپری می‌کنند را نیز ندارند، تصمیم گرفته شده تا در طرح نهضت ملی مسکن، 50 هزار واحد مسکونی جدید نیز در شهر گلبهار ساخته شود.

ای کاش جناب بذرپاش به‌عنوان وزیر راه و شهرسازی به مردم توضیح دهند که با کدام بودجه و کدام زیرساخت شهری و امکانات رفاهی قرار است با رشد چشمگیر جمعیت در گلبهار مواجه شویم؟ وقتی شما قادر به تامین اعتبارات لازم برای اتمام طرح‌های نیمه‌کاره نیستید، مساکن مهری که هنوز به سرانجام نرسیده و بسیاری از زیرساخت‌های شهری، اداری، امنیتی، بهداشتی، فرهنگی، آموزشی، ورزشی، تفریحی و… برای ساکنین فعلی گلبهار در حد استانداردهای حداقلی هم فراهم نیست، با کدام منطقی قرار است چنین ساخت‌وسازی انجام و زیرساخت‌های آن تامین شود؟

آیا می دانید به فرض محال و در صورت گسیل بودجه‌ی نداشته به سمت ساخت 50 هزار واحد مسکونی که جمعیت گلبهار را حدود 100 تا 150 هزار نفر افزایش خواهد داد، چه فاجعه‌ای به دلیل کمبود امکانات‌رفاهی در این شهر رخ می‌دهد؟ قطعا نمی‌دانید که اگر می‌دانستید ابتدا پروژه‌های نیمه‌کاره را تمام می‌کردید، سپس شرایط ارتقای زیرساخت‌ها برای افزایش جمعیت را فراهم می‌ساختید و پس از آن برای احداث 50 هزار واحد مسکونی جدید طرح و برنامه می‌دادید؟