جنگل ورودی گلبهار

حمیدرضا جعفری | تقلیل مسائل و موضوعات مهمی که مرتبط با خیرجمعی و حقوق عمومی است به نگاه‌های باندی و گروهی و در جهت تامین منافع یک اقلیت، از آفت‌هایی است که متاسفانه بسیاری از مباحث سیاسی و اجتماعی در ایران را با چالش مواجه کرده و تصمیم‌سازی درست و بهنگام در جهت حل یک مشکل ملی یا منطقه‌ای را به محاق می‌برد. بی‌توجهی و سکوت ناموجه و غیرمسئولانه و یا در نقطه مقابل آن، موج‌سازی و تحریک و تهییج غیرواقعی و نمایشی افکار عمومی، از مستمسک‌هایی است که برخی برای قلب واقعیت و دگرگون جلوه دادن حقیقت در جهت اهدافی خاص از آن بهره می‌برند. شفافیت و روشنگری توسط اهالی رسانه و صاحبان تریبون‌های عمومی و همچنین پیگیری اینگونه موضوعات توسط نهادهای نظارتی و قضایی، از مهمترین اقداماتی است که می‌تواند به افزایش اعتماد عمومی و جلوگیری از سوءاستفاده‌های احتمالی منجر شود. خشک شدن و نابودی بیش از 4000 اصله درخت در کمربند سبز یا همان پارک جنگلی گلبهار و موضوعات پیرامونی آن، شاید نمونه‌ای پیش‌روست که نمی‌توان و نباید نسبت به آن بی‌تفاوت بود و از کنار برخی اقدامات شائبه برانگیزی که در هفته‌های اخیر در حال وقوع است به راحتی گذشت و اجازه داد که برخی با تهییج افکار عمومی و با وارونه جلوه دادن واقعیت و در ورای ژست مطالبه‌گر اجتماعی و حامی محیط زیست، منافع خود و یا حامیان پشت پرده‌شان را تامین کنند. اردیبهشت سال 1400، «کلام تازه» در راستای وظیفه حرفه‌ای و رسانه‌ای خود و در جهت صیانت از محیط زیست و حفظ حقوق و منافع عمومی، گزارشی پیرامون خشک شدن و قطع برخی درختان پارک جنگلی گلبهار با عنوان «نفس شهر هوای پاک بریده شد!» منتشر کرد. گزارشی که علاوه بر هجدهمین شماره ماهنامه در سوم خرداد نیز در سایت این رسانه در مقابل دیدگان عموم قرار گرفت و از یک اتفاق تلخ پرده برداشت. در این گزارش ضمن بیان اهمیت صیانت از محیط زیست به خصوص فضاهای سبز و جنگل‌ها، به وظایف قانونی شهرداری در حفظ و حراست از محیط زیست اشاره و نسبت به آسیب‌های جدی به درختان پارک جنگلی گلبهار به عنوان ریه‌های تنفس شهر، مطالبه‌گری جدی صورت گرفت و از نهادهای نظارتی به خصوص قوه قضائیه درخواست احقاق حقوق مردم منطقه شد. گزارش هشدارگونه‌ای که به مذاق بسیاری خوش نیامد و منافع عده‌ای را خطر انداخت. هرچند که در آن زمان پیگیری‌های کلام تازه از سرپرست موقت شهرداری در خصوص جزئیات این اتفاق تلخ با پاسخی درخور مواجه نشد و شهردار سابق نیز صندلی شهرداری را واگذار کرده بود اما نکته قابل تامل و تاسف‌آور، سکوت عجیب و به تعبیری آرامستانی بسیاری از رسانه‌ها، فعالان محیط زیست، مطالبه‌گران اجتماعی و حتی برخی مدیران و صاحبان تریبون های عمومی بود که بدون هیچ توجیهی به راحتی از کنار این موضوع مهم گذشتند. شاید به جرات بتوان گفت که فرماندار و دادستان وقت گلبهار از معدود کسانی بودند که با قاطعیت به موضوع ورود کرده و در حد توان به پیگیری این تخلف و کمک به ایجاد تمهیدات لازم برای جبران آن پرداختند. چشم فرو بستن بر تضییع حقوق مردم و بی‌تفاوتی نسبت به رخداد ناگواری که تکرار و گسترش آن می‌توانست آسیب‌های جدی زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی برای همشهریان گلبهاری در پی داشته باشد، از سوی برخی مدعیان پر سروصدای امروزی ماه‌ها ادامه داشت تا جایی که با انتخاب شهردار جدید و برگزاری دو نوبت مزایده برای قطع و جمع‌آوری درختان خشک شده که در صورت حریق احتمالی می‌توانست خطرات جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد نیز هیچ صدایی از کسی شنیده نشد، گویا نابودی حدود 4000 اصله درخت، در حد یک پرسشگری ساده و یک اشاره در رسانه یا تریبون‌های عمومی نیز اهمیت نداشت. اما در هفته های اخیر و با گذشت بیش از یک‌سال از گزارش کلام تازه و اقدامات دادستان‌های کنونی و سابق گلبهار برای فراهم کردن زمینه‌های احیای بخش آسیب‌دیده پارک جنگلی، شاهد به راه افتادن موج مطالبه‌گری نوبرانه‌ای هستیم که پس از گذشت ماه‌ها از وقوع فاجعه، به یاد اهمیت محیط زیست و فضای سبز و احقاق حقوق مردم افتاده است. به نظر می‌رسد سکوتی که قرار بود کوتاهی،‌ سوءمدیریت و ترک فعل‌هایی که باعث تضییع حقوق جامعه شده بود را پنهان کند تا منافع برخی به مخاطره نیفتد، اینک به فریادی تبدیل شده است که تلاش می‌کند انگشت اتهام را به سوی شهردار جدید و برخی مدیران شهری بگیرد. تردید در صداقت برخی از کسانی که این روزها ژست نجات این جنگل را گرفته اند وقتی بیشتر می‌شود که بدانیم موج‌سازی اخیر با برخی تغییرات مدیریتی در سطح شورا و شهرداری و کوتاه شدن دست برخی افراد از مناصب و پست‌های دلخواهشان همزمان شده است. به تعبیر دیگر مطالبات مردم و پیگیری حقوق آنان تنها زمانی برای این جماعت اهمیت پیدا می‌کند که همراستا با منافع و اهداف آنان باشد. ذکر این نکته ضروری است که بیان مطالب فوق، به معنای نکوهش یا مخالفت با اقدامات ارزشمند فعالان و حامیان همیشگی و ثابت قدم در حمایت و حفاظت از محیط زیست در برخی سازمان‌های مردم نهاد یا در میان اصحاب رسانه و مسئولان نیست، اما به باور بسیاری از مطلعین و کارشناسان، جنجال آفرینی‌های اخیر و برخی مطالبه‌گری‌های رسانه‌ای و حتی از طریق تریبون‌های عمومی، پس از بی‌تفاوتی و خاموشی چندین ماهه، کاملا شائبه برانگیز بوده و برای هیچ کس باورپذیر نیست. چگونه می‌توان باور کرد که موضوعی با این ابعاد گسترده و با توجه به اطلاع‌رسانی صورت گرفته از سوی نشریه کلام تازه و اقدامات متعدد دادستانی، فرمانداری و شهرداری، از منظر همه کسانی که این روزها در جایگاه مدعی و مطالبه‌گر قرار گرفته‌اند مخفی مانده و به ناگاه به صورت همزمان و خودجوش مورد توجه آنان قرار گرفته است؟ شاید ورود نهادهای مسئول برای شناسایی پشت پرده برخی اقدامات اخیر که به نظر می‌رسد با جریان‌سازی و انحراف افکار عمومی و با مستمسک قرار دادن موضوع پارک جنگلی گلبهار، اهداف خاصی را دنبال می‌کنند، ضروری باشد چرا که به نظر می رسد منافع برخی افراد یا جریانات، در تخریب کسانی است که اقداماتشان با خواسته‌های آنان در تضاد است و به همین دلیل ترجیح می‌دهند به جای مطالبه‌گری از بانیان اصلی تخریب کمربند سبز شهر، صورت مسئله را پاک کرده و شخص دیگری را در جایگاه متهم قرار دهند و با ابهام‌آفرینی، خواسته‌های خود را محقق و منافع جریانات پشت پرده را تامین نمایند.

چگونه ۴ هزار درخت در جنگل ورودی گلبهار نابود شد؟

همواره مسئله جنگل و توجه به داستان زیستی درختان از جمله مسائل حائز اهمیتی است که علاوه بر توجه به وضعیت پوشش گیاهی، شرایط حیاتی را برای شهروندان و مردم نیز فراهم می‌کند که با توجه به این موارد پارک‌ها، بوستان‌ها و جنگل‌های بسیاری برای حفظ زندگی جانداران در اقصی نقاط کشور و چه بسا جهان به وجود آمده است. به یقین در این میان شهرستان گلبهار نیز مستثنا از این موضوع نیست. جنگل ورودی گلبهار که در سال ۶۶ اقدامات احداث آن انجام شده یکی از مهم‌ترین رگه‌های حیاتی شهر گلبهار بشمار می‌آید. اما بنظر می‌رسد در طی چند...