قرآن کریم ضمن بیان مأموریت پیامبران، آن‌ها را دعوت‌کنندگان به خیر، عدالت و ترک باطل معرفی می‌کند: “الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّه” (الأحزاب/۳۹). این اصل، از نوح تا خاتم پیامبران، شالوده حرکت‌های اصلاحی بوده است. ‌ حضرت نوح(ع) با صراحت قوم خود را به توحید، عدالت و پرهیز از ظلم می‌خواند (هود/۲۵-۲۶) و با انکار ستم و فساد، نهی از منکر را تا پای جان پیگیری کرد. در ادامه این مسیر، حضرت هود(ع) و صالح(ع) نیز انحرافات اجتماعی قوم‌شان را برشمرده و به مقابله با آن‌ها برخاستند. ‌ امر به معروف در سیره انبیا صرفاً...

در زیارت وارث، که یادگار گران‌سنگ امام صادق(ع) است، خطاب به آن حضرت می‌خوانیم: “أشهد أنّكَ قد أقمتَ الصلاةَ و آتيتَ الزكاةَ و أمرتَ بالمعروف و نهيتَ عن المنكر” ‌ این گواهی بزرگ، نه صرفاً ستایش یک فضیلت فردی، بلکه بیانگر “هویت و جوهره قیام حسینی” است؛ قیامی که نماز، زکات، امر به معروف و نهی از منکر را در هم تنید تا حجت را بر همه تاریخ تمام کند. امام حسین(ع) خود در خطبه‌ها و بیانات پیش از آغاز نهضت، بر این حقیقت تصریح فرمود: “إنّما خرجتُ لطلب الإصلاح في أمة جدّي، أريد أن آمر بالمعروف و أنهى عن...