این روزها کسی بیاد پلیس هست؟

این روزها در میان اخبار انتظامی آنچه بیشتر به چشم می آید خبر شهادت ماموران پلیس در جای جای کشور در مقابله با ناامن کنندگان جامعه است، گرچه آنان به فیض اکمل رسیده اند اما سوال اینجاست آیا در هیاهوی بمباران اطلاعاتی و خبری این روزها کسی به یاد می آورد که پلیس فقط در همین هفته گذشته 4 شهید تقدیم آرامش و آسایش روانی مردم کرده است؟ یا فقط ارباب جرائد و افکار عمومی گوش های خود را بر موج فعالیت های پلیس در حوزه عفاف و حجاب تنظیم کرده اند؟ آیا کسی هست که بشمارد، فراجا از ابتدای سال جدید که فقط 52 روز از آن می گذرد چه تعداد شهید در راستای ارتقای امنیت روانی و فیزیکی هموطنان تقدیم کرده است؟ آری شهادت به واقع “هنر مردان خداست”، اما چقدر طول می کشد تا جای خالی یک نیروی انسانی زبده و آموزش دیده ای که خود را آماج تیرهای شروران و مجرمان جامعه می کند، پُر شود.

نه؛ نمی توان از این نادیده گرفته شدنها چشم پوشی کرد و پلیس را در میدان جنگ ترکیبی که امروز هر دانا و نادانی از آن دم می زند، تنها گذاشت.

پلیسِ شهیدِ امروز که بر فراز دست همسنگرانش با احترام تا منزلگاه ابدی بدرقه می شود، همان پلیسی است که در اغتشاشات بنابر وظیفه قانونی حضور یافت تا امنیت رابه ارمغان بیاورد اما مورد ضرب و شتم و توهین قرار گرفت، همان پلیسی است که یک نماینده مردم به جرم اجرای قانون به وی سیلی زد، همان پلیسی است که تا هنوز، در اجرای طرح عفاف و حجاب مورد عتاب و خطاب همگان قرار گرفته، همان پلیسی است که اقداماتش همواره در جایگاه نقد “غیرمسئولانه” مردم و برخی مسئولان کژکار است و همان پلیسی است که همگام با مردم با مشکلات معیشتی و اقتصادی دست پنجه نرم می کند؛

“این پلیس، همان پلیس است”؛ باید برای تقویت حافظه هایمان تلاش کنیم…