خیلی نزدیک خیلی دور

سمانه مشرف – کلام تازه | در بیست و هفتم اردیبهشت ماه ۹۹ مدارس در حالی برای رفع اشکال باز شدند که در بخشنامه‌ها برای پیشگیری از ابتلا به بیماری کرونا، مسئولین مدرسه و دانش‌آموزان موظف به فاصله‌گذاری فیزیکی و رعایت بهداشت و زدن ماسک و پوشیدن دستکش شدند.

در این بین گر چه برای دانش‌آموزان کلاس اولی، و حتی بزرگ ترها داشتن ماسک و دستکش بسیار سخت بود اما ذوق و شوق دیدن دوباره معلم برای دانش‌آموزان و دیدن دانش‌آموزان برای معلم باعث تحمل شرایط می‌شد.

کلاس خالی بسیار به وجد آمده بود و حتی با وجود چند دانش‌آموز، درها و پنجره‌ها شعر زیبای دلتنگی اشان برای دانش‌آموزان را عاشقانه می‌سرودند پیش از این در قرنطینه، ما معلمان متوجه ضعف‌هایمان در فضای مجازی شدیم و رفته رفته در زمانی اندک، نه تنها ضعف‌ها بسیار کم‌رنگ شد بلکه در این خصوص به خلاقیت‌هایی نیز دست یافتیم.

استعدادهایی شکوفا شد و حتی توانستیم حلقه مفقوده نظام تعلیم و تربیت یعنی توجه به ساحت‌های سند تحول بنیادین را بیابیم و در آموزش‌های مجازی‌مان، به تربیت اجتماعی، حقوق شهروندی، و زیبا بینی و زیبا شناسی، سالم زیستن، و دوستی با طبیعت و….. نیز بپردازیم.

تنها به تدریس درس‌های کتاب مشغول نشدیم.. مطالب را خلاصه نکردیم.. و امروز دیدم بچه‌ها چه دل‌تنگ بودند برای بازگشت به مدرسه و زنگ تفریح‌هایی که هنوز نمی‌توانستند داشته باشند.

صدایشان در گوشم می‌پیچد که خانم معلم واقعا نباید زنگ تفریح داشته باشیم و در کنار هم بازی کنیم؟ و من پاسخ دادم در کنار هم اما دور از هم.