حضانت فرزند در حقوق ایران

طبق ماده ۴۵ قانون حمایت خانواده : رعایت غبطه و مصلحت کودکان و نوجوانان در کلیه تصمیمات دادگاه ها و مقامات اجرایی الزامی است. دختر بعد از رسیدن به ۹ سال تمام قمری و پسر بعد از رسیدن به ۱۵ سال تمام قمری می تواند به تشخیص خود، پدر یا مادر را برای حضانت انتخاب کند، اما در هر صورت تأمین مخارج زندگی با پدر خواهد بود.
حضانت در صورت فوت پدر با مادر است مگر اینکه مادر صلاحیت و شایستگی حضانت فرزند را نداشته باشد. طبق ماده ۱۱۷۱ قانون مدنی در صورت فوت یکی از ابوین حضانت طفل با آن که زنده است، خواهد بود. حضانت اطفال در صورت فوت پدر و مادر به جد پدری می رسد و در صورت نداشتن جد پدری حضانت به وصی می‌رسد.
با توجه به قانون مرجع صالح برای رسیدگی به دعوای حضانت فرزند، دادگاه خانواده است. وظیفه حضانت از طفل نامشروع طبق رای وحدت رویه ۶۱۷ مورخ ۱۳۷۶ بر عهده فاعلان رابطه نامشروع است، که همان پدر و مادر او محسوب می شوند.

کلام تازه را در اینستاگرام دنبال کنید

سلب حضانت فرزند از پدر یا مادر

حق حضانت که به عهده والدین است ممکن است در شرایط خاصی( اعتیاد، ابتلا به بیماری روانی و…. ) به تقاضای نزدیکان طفل یا قیم او، از والدین سلب شود. در این زمینه قانون مقرر داشته است هرگاه در اثر عدم مواظبت و یا انحطاط اخلاقی پدر و مادری که طفل تحت حضانت او است، صحت جسمی یا تربیت اخلاقی طفل در معرض خطر باشد، دادگاه می‌تواند با تقاضای بستگان، قیم و یا رئیس حوزه قضایی، ترتیب مقتضی دیگری را برای حضانت فرزند اتخاذ نماید. از آنجا که در بحث حضانت فرزند، مهمترین نکته مصلحت وی می باشد قانون جدید حمایت خانواده به دادگاه اجازه بازنگری در تصمیم خود در رابطه با حضانت را می دهد.
ملاقات فرزند
در صورتی که به علت طلاق یا هر علت دیگری والدین فرزند در یک منزل ساکن نباشد، هر یک از والدین که فرزند تحت حضانت او نمی باشد حق ملاقات فرزند خود را دارد. تعیین زمان و مکان ملاقات و سایر جزئیات مربوط به آن در صورت اختلاف بین پدر و مادر و نبود توافق، با دادگاه خانواده می باشد.