بازگشت به خانه، ۲۲سال پس از مرگ!

دو سال پیش در روزهای فراگیری کرونا، بی‌ هیچ نام و نشانی از خانواده‌اش، آورده و تحویلش داده بودند به مرکز نگهداری از سالمندان بهشت گلبهار ! خودش هم مدرک شناسایی همراهش نبوده و برایش هم نتوانستند شناسنامه المثنی بگیرند.

فقط می‌دانستند نامش «تاج بی بی گرگیج» است. در زمان تحویل به مرکز بر اثر رنج و مشقات فراوان و افسردگی شدید تمایل به خودکشی داشته.

داستان زندگی‌اش دردناک است، به مردی تکیه می‌کند تا پناهش باشد، غافل از آنکه همین مرد می‌شود سایه سیاهی بر زندگی‌اش، که نه‌تنها او را از خانواده دور کرده که پس از ۸ سال زندگی مشترک، به‌حال خودش رهایش می‌کند و او که روی بازگشت به خانه را نداشته، بیش از دو دهه تنها و مهجور به سختی زندگی‌اش را می‌گذراند.

حالا در واپسین روزهای مرداد ۱۴۰۲ مرکز نگهداری از سالمندان بهشت گلبهار، خانواده‌اش را پیدا کرده و « تاج بی‌بی» روایت ما، که ۲۲ سال پیش برایش گواهی فوت فرضی صادر شد، امروز به آغوش خانواده‌ای بازگشت که ۳۰سال رنج دوری را تحمل کردند.

جزئیات این ماجرا را از زبان «بی‌تا سیاهپور»، مدیر مرکز نگهداری از سالمندان بهشت گلبهار می‌خوانید‌. سیاهپور ماجرا را اینطور تعریف می‌کند: ما سالمندی به نام “تاج بی‌بی گرگیج” داشتیم که از بهمن ماه ۱۴۰۰ از طریق کمپ اکبرآباد به ما سپرده شد و هیچ نسب یا پشینه‌ای از ایشان پیدا نکردیم به همین علت تلاش‌های‌مان برای گرفتن شناسنامه المثنی بی‌نتیجه ماند و تنها منبع اطلاعاتی که داشتیم صحبت‌های خودش بود که می‌گفت خانواده‌اش در گنبد زندگی می‌کنند و ۳۰ سال پیش به خاطر ازدواجی که با یک تبعه افغان داشته از گنبد کاووس خارج می‌شود و خانواده هیچگونه اطلاعی از او نداشتند.

او ادامه می‌دهد: همسر این خانم پس از ۸ سال در حالی وی را رها می‌کند که می‌دانسته او روی بازگشت به خانه را ندارد به همین جهت به خانواده‌اش می‌گوید که او فوت کرده است و در سال ۸۰، خانواده حکم فوت وی را می‌گیرند او هم که رویش نمی‌شده نزد خانواده برگردد در تمام این سال‌ها تنهایی و با مشقت زندگی‌اش را می‌گذرانده و زمانی که به ما تحویل داده شد شرایط جسمی و روانی بسیار نامناسبی داشت و از اعتیاد و کمبود وزن شدید رنج می‌برد، تا جایی که توان انجام کارهای شخصی خود را نداشت و مدام به خودکشی فکر می‌کرد.

سیاهپور درباره چگونگی پیدا شدن خانواده‌ تاج بی‌بی می‌گوید: بچه‌های دایره مددکاری ما پای کار آمدند و پیگیر ماجرا شدند و با توجه به آدرس‌هایی که این سالمند به صورت شفاهی می‌داد توانستند خانواده وی را در روستایی به نام سدآباد از توابع گنبد کاووس استان گلستان پیدا کنند و پس از پیدا کردن خانواده ایشان، مشخص شد که در سال ۸۰ گواهی فوت وی صادر شده و خانواده فکر می‌کردند که او فوت کرده است.

او با قدردانی از تلاش‌های دایره مددکاری و حمل و نقل و مساعدت دادستان گلبهار و اداره بهزیستی می‌گوید: بچه‌های ما واقعاً زحمت زیادی برای پیدا کردن خانواده این سالمند کشیدند و مسیرهای طولانی را برای یافتن آنها طی کردند، جا دارد از آنها و آقای سالاری، آقای براتی، خانواده سعیدان و آقای فضلی در اداره بهزیستی و دادستان محترم گلبهار برای مساعدت‌های‌شان تشکر کنم. او ادامه می‌دهد: پس از تحقیقات و نامه‌نگاری‌های فوری، بالاخره این سالمند در حالی به خانواده‌اش تحویل شد که صحیح و سالم و با شرایط روانی مساعد بود و خانواده نیز از دیدن وی در این شرایط و البته در قید حیات، بسیار خوشحال شدند و خوشحالم که ما توانستیم امانتدار خوبی باشیم.