آینده‌ای درخشان در سایه تلاش و همدلی

پایگاه خبری تحلیلی کلام تازه | زندگی روستایی آرام و آهسته پیش می‌رود و هنوز هم خالی از سر و صداست و فرسوده شدن از سختی‌ها و هیاهوی زندگی شهرنشینی را ندارد. آدم‌های روستا به هم نزدیک‌ترند و آنجاست که همسایه از حال همسایه خبر دارد.‌در زندگی روستایی آرامش نقش اصلی را بازی می‌کند. زندگی در روستا آدمی را از هر جنجال، قیل و قال، دود و دم رهایی می‌بخشد. پس از خیزش خورشید به پشت کوه‌ها و آمدن شب تیره در روستا، صدای سگان در آغاز شب و آوای خروسان در سپیده دم، آنچنان آرامشی به روستا‌نشینان می‌دهد که همواره همراه آنان است. در اینجا اگر دردی برای یکی از همسایگان پیش آید، دیگران او را درمانند. در زندگی روستایی غذاها مزه دیگری می‌دهند و اشتهای آدمی را بر‌ می‌انگیزند. خوردن یک فنجان چای در روستا با شهر، زمین تا آسمان فرق می‌کند. می‌گویند یکی از جذاب‌ترین صحنه‌ها که باید حداقل یک بار آن را دید، آمدن و رفتن خورشید است که تنها در روستا می‌توان با خیالی آسوده به نظاره آن نشست.

روستایی به زیبایی بهشت

روستای شترپا حد فاصل ۸ کیلومتری شهرستان چناران در مسیر خیابان شهدا به طرف دهستان بقمچ قرار دارد.
سابق اینجا بجز گز و خار علف دیگری نمی روئیده است و چادر‌نشینان و عشایر، شترهایشان را برای چرا به این منطقه می‌آوردند و چون شترها ردپای زیادی به جا می گذاشتند، نام روستا را شترپی که بعدها به شترپا معروف شد. اما حالا در هر فصل سال، می‌توان رنگ و بویی از عظمت و معجزه خدا را با کشت انواع محصولات گندم، جو، ذرت، گوجه فرنگی، یونجه و درختان میوه: پسته، بادام، سیب، زردالو، گلابی، هلو، گیلاس، آلبالو، توت و خریزه و طالبی نهراباد شترپا که زبانزد خاص و عام است، مشاهده کرد و به عظمت خداوند پی برد.

پرورش بیش از ۳ هزار راس دام سبک به همت یکایک اهالی، زن و مرد، پیر و جوان در روستا نقش بسیار مهمی در خودکفایی و تولید گوشت قرمز دارد. در اراضی مشرف به روستا بیش از ۲۰ واحد صنعتی مرغداری و گاوداری احداث شده که سهم عمده ای از تخم مرغ استان را که رتبه دوم کشور را که به همت و تلاش آنان بدست اورده، تولید می کنند.

کشف شجره‌نامه امام‌زاده

حمید رحمانی از سال ۸۹ دهیار روستا است و وقتی می‌خواستند برای اولین بار در روستا دهیار انتخاب کنند، شورای روستا با توجه به این‌که او مدت‌ها در جهت رضای خدا و خدمت به اهالی فعالیت کرده بود، تا بتواند روستا را بازسازی و بقعه متبرکه را احیا کند، پیشنهاد قبول مسئولیت دهیاری روستا را به او دادند و تا کنون نیز در همین سمت مشغول است. از مهم‌ترین اقداماتی که در سال‌ها پیشین انجام شده بود، ثبت بقعه متبرکه امام‌زاده و ساخت و ساز آن بود و از او خواستیم داستان را برای ما تعریف کند.

حمید رحمانی گفت: بیش از سی سال است که مادرم در چهارشنبه آخر ماه صفر دیگ بلغوری در کنار امام زاده به پا می کند. از سال ۸۶ به این فکر افتادم که باید امامزاده را که کرامات بسیاری دارد را احیا کنیم بنابراین مراجعات زیادی به اداره اوقاف و امور خیریه داشتم. اما از آنجائی که اربابان قدیم در زمان طاغوت، برای اینکه بتوانند وقفیات امامزاده را تصاحب کنند، شجره‌نامه آن را از بین برده بودند. لذا امکان بازسازی امامزاده با وجودی که معروف به خواجه عمار است امکان پذیر نبود چرا که مشخص نبود امامزاده منتسب به کدام امام معصوم است. چاپ ظرفیت های روستا در جراید و نشریات محلی و پیگیری های خیرخواهانه جهت عمران و آبادی روستا موجب شد تا شوراهای اسلامی دوره سوم در سال ۸۹ پیشنهاد قبول مسئولیت دهیاری شترپا را بدهند تا پیگیری توسعه و عمران محل زادگاهم بصورت قانونی و رسمی انجام شود.

دهیار روستای شترپا افزود: با پیگیری های چندین ساله در جهت کشف شجره نامه در سال ۹۴ مرحوم حجت الاسلام فداکار رئیس اوقاف وقت، پیشنهاد دادند که از ظرفیت موسسه تحقیقاتی بقاع متبرکه جهان اسلام در قم هم به جهت کشف شجره نامه استفاده کنم. به همین خاطر با جمع آوری عکس های قدیمی از بقعه، ضریح چوبی، نوشته های سنگ روی مزار و حکاکی های سنگ های قدیمی موجود در امامزاده و نوشتن خاطرات بزرگان و معتمدین روستا به قم رفتم.

وی ادامه داد: پس از چند روز از طرف موسسه تماس گرفتند که به جهت تامین هزینه های تحقیقات کارشناسان مبلغ یک میلیون و ۲۰۰ هزارتومان واریز کنیم که این پول جمع آوری نشد.
در شب قدر همان سال پس از اتمام مراسم دعا به یاد امامزاده افتادم و در حین برگشت به خانه به متولی موسسه پیام دادم که شجره نامه امامزاده به کجا رسید که پاسخ دادند، سر نخ هایی بدست اوردیم به جهت تکمیل تحقیق همان شب مبلغ را واریز کردم و پس از چند روز تماس گرفتند که شجره نامه امامزاده را کشف کردند. امامزاده سیدعلی ابوعماره معروف به امامزاده خواجه عمار ( ع) که با هفت نسب از نوادگان امام سجاد (ع) می باشد.مجدد به قم رفتم و شجره نامه، زندگینامه و زیارت نامه امامزاده را تحویل گرفتم و پس از طی مراحل اداری در اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان و استان به ثبت رسید.

خدا خودش همه چیز را درست می‌کند

حمید رحمانی با اشاره به اینکه در شب قدر سال ۹۵ از مولا و خدا خواستم حال که شجره نامه پیدا شده کمک کنند تا بتوانیم تا شب قدر سال آینده بقعه متبرکه امامزاده را بسازیم، ادامه داد: پس از خارج شدن از مراسم دعا، نور ماشینی را در کنار امامزاده که ۳۰۰ متر با روستا فاصله دارد، دیدم بلافاصله به آنجا رفتم و پس از چند دقیقه انتظار پیرمرد و پیرزنی را دیدم که از امامزاده بیرون آمدند و گفتند: چرا امامزاده را درست نمی کنید.

به آن‌ها گفتم: چند سالی هست پیگیر شجره نامه بودیم که این مهم اتفاق افتاده است و قرار است بزودی بازسازی امامزاده را شروع کنیم.نور امیدی در چشم های کم سوی پیرمرد پدیدار شد و گفت: من هم ۵۰ میلیون برای ساخت امامزاده می دهم و این را هم گفت: تو میدانستی که من امشب به این امامزاده می آیم و این حرف را می زنم و من هم می دانستم که شما را اینجا ببینم که این حرف ها را بگویم، پس بدان که خدا خواسته که امامزاده ساخته شود. پس از چند روز با هماهنگی بخشدار وقت مهندس حسین غریب و حجت الاسلام سید عبدالحمید رحمانی رئیس اداره اوقاف وقت جلسه‌ای با معتمدین و حاج اقا کارساز خیری که آن شب دیده بودم برگزار شد و با کمک مهندس مهدی واحدی خیر مدرسه ساز که تاکنون ۲۸ مدرسه، مسجد و حسینیه در سراسر استان با کمک خیرین ساخته بود و مشارکت اهالی بقعه متبرکه امامزاده سید علی ابوعماره از نوادگان امام سجاد(ع) در کمتر از ۱۸ ماه ساخته شد که در سال ۹۷ با حضور امام جمعه، جمعی از مسئولین و اهالی رسما افتتاح و مکانی امن برای زیارت زائرین و مجاورین قرار گرفت.

تعویض شبکه داخلی آبرسانی به منازل اهالی، برگزاری چندین جشنواره خربزه و تجلیل از کشاورزان نمونه به جهت اجرای الگوی کشت و ده دوره مسابقات فوتبال در زمین خاکی به منظور شادابی و نشاط جوانان، آسفالت بلوار امام رضا (ع) با کمک بنیاد مسکن از مهمترین اقدامات دهیاری بوده و شترپا زادگاه سردار شهید حسن انفرادی است. تلاش داریم تا با برگزاری یادواره شهداء و ترویج فرهنگ ایثار و گذشت، ساخت نانوایی و توزیع نان رایگان بین مردم با مشارکت کشاورزان در پرداخت زکات، احداث باجه پست بانک و استفاده بهینه از سرمایه های خرد و همچنین تشکیل صندوق زنان روستایی، دریافت و توزیع اقلام تنظیم بازار در بین روستاییان در راستای برقراری عدالت اجتماعی، تسطیح و یکپارچه سازی اراضی کشاورزی و استفاده از شیوه های آبیاری نوین به جهت تحقق شعار سال « جهش تولید «، بازنگری و اجرای طرح هادی، احداث واحدهای مسکونی، تجاری و اقامتی برای سکونت و اشتغال جوانان در جوار امامزاده، بتوانیم در این فرصت بدست آمده خدمت، قدم هایی را در جهت توسعه، عمران و آبادی این قطعه ای از بهشت برداریم.

خدمت به مردم کمترین تعهد و وظیفه هر شخص

محمد شعبانی عضو شورای روستای شترپا است که از اوایل انقلاب در شورا حضور و در حال حاضر ریاست شورا را عهده دار است. او می‌گفت: ۱۰۰خانوار در روستا ساکن هستند و من خوشحالم که به یاری خدا در اینجا امکان خدمت دارم. چرا که خدمت به مردم کمترین تعهد و وظیفه هر کسی است. در طی این سال‌ها با کمک مردم، خیرین، اعضای شورا و دهیار، بقعه متبرکه امامزاده را بازسازی و مسجد جدیدی بنا کردیم.

یکپارچه‌سازی اراضی کشاورزی

علی اصغر رحمانی کشاورزی نمونه است که به کمک خدا و پشتکار خود در این سال‌ها، فعالیت‌های موثری را در زرع و کشاورزی به ثمر رسانده است. ۱۵ هکتار زمین دارد و ۷ هکتار آن را گندم کاشته و در این سال‌ها، برداشت‌های خوبی از جو، گندم و ذرت داشته است. از اوضاع کشاورزی راضی است اما می‌گوید: دغدغه کشاورزان این است که امکاناتی که دولت به اهالی می‌دهد ناچیز است. قیمت تراکتور سال گذشته ۳۰ میلیون بوده است اما اکنون ۱۵۰ میلیون قیمت دارد و دسترسی برای ما سخت است.

علی اصغر رحمانی ادامه داد: رابطه با مهندسین کشاورزی و راهنمایی گرفتن از آن‌ها در برداشت محصولات با کیفیت، بسیار اهمیت دارد. در این زمینه دهیار روستا جلساتی را با مسئولین شهرستان در حضور نمایندگان کشاورزان برگزار نموده و مقرر شده که در صورت انجام همکاری‌های لازم توسط کشاورزان، طرح یکپارچه سازی انجام شود که اگر این اتفاق بیفتد، علاوه بر افزایش سطح زیر کشت، میزان تولید ارتقاء یافته و با افزایش سطح درآمدی و اشتغال جوانان، زمینه مهاجرت معکوس به روستا فراهم می شود.

در مواجه با معلولین نمی‌توان بی‌تفاوت بود

معصومه رحمانی تحصیل‌گر بهزیستی است که به جهت علاقه و با معرفی و کمک برادرش علاقه زیادی بکارش پیدا کرده است. اما یک‌سال است دیگر کار نمی‌کند او می‌گفت: در این روستا ۸ معلول جسمی حرکتی داریم که در بهزیستی آن‌ها را تحت پوشش قرار می‌دهیم. در مواجه با معلولین نمی‌توان بی‌تفاوت بود و حس انسان دوستی برانگیخته می‌شود که بخشی از آن به دلیل دلسوزی است. رغبت و علاقه به تنهایی برای این کار کافی نیست و در واقع نوعی جهاد را می‌طلبد و مستلزم از خود گذشتگی است. من به عنوان تحصیل‌گر از تشکیل پرونده گرفته تا تهیه ویلچر، کمک‌های معیشتی، فراهم کردن وام برای آنها و… را عهده‌دار هستم. من در ۳ روستا ۱۶ معلول را پیگیری و هفته‌ای دو روز خدمت می‌کردم و به دلیل همین فعالیت‌ها در جلسات و اردوها نیز مورد تقدیر قرار می‌گرفتم که به لحاظ معنوی برایم بسیار ارزشمند است و خیلی دوست دارم تا باز هم به‌کارم ادامه دهم.

سرسبزی روستا به برکت وجود امام‌زاده

حاج شعبان غلامی از کهنسالان روستا است که ۷۶ سال سن دارد و از ۱۲سالگی به کار کشاورزی مشغول بوده است. ۶ دختر و ۶ پسر دارد و داشتن ۲۳ نوه از زندگی و فراز و فرودهایش حکایت می‌کند. در این روزها تنها یکی از پسرانش هنوز هم در کنار پدر کشاورزی می‌کند. یکی از پسرانش خادم حرم است و چهار تای دیگر در خارج از روستا روزگار می‌گذرانند او از خاطرات روزهای تقسیم اراضی و ظلم‌های آن روزها این گونه می‌گوید: «قبل از انقلاب تقسیم اراضی صورت نگرفته بود و روستاها ارباب رعیتی بود و آن‌ها زندگی و استراحت را به کام مردم تلخ کرده بودند. اما از برکت نظام اوضاع ما تغییر کرد و اراضی روستا بین ۲۴ نفر تقسیم شد. اکنون حدود ۱۵ هکتار زمین دارم و آبیاری را از طریق چاهی که از سال ۴۸ حفر کردیم، انجام می‌دهیم. به حرمت و برکت امام‌زاده این منطقه آب دارد و اگر آب نباشد، این روستا کویر بی‌حاصل است. کشاورزی در این‌جا رونق دارد و مشکل ما فقط آبرسانی است که ۱۲ ساعت آب را باید به ۳ جوی ببریم. سیستم آبرسانی فعلی زحمت زیادی دارد. زمین‌های من آبیاری قطره‌ای ندارد و اگر انجام شود، قطعا زحمت کمتر و صرفه اقتصادی بیشتر می‌شود. به طور یقین باید شرایط به گونه‌ای باشد که اهالی در روستا مشغول به کار باشند و کوچ نکنند.»

وضعیت دامداری در حال حاضر خوب است

شعبان شبانی متولد ۱۳۴۹ است و از سال ۷۱ دامدار بوده و تنها با ۱۲ راس فعالیت خود را شروع کرده و اکنون ۹۰۰ راس دام دارد. او ۲ فرزند دختر و ۲ پسر دارد که همه با هم زندگی و کارها را نیز با هم انجام می‌ دهند. به گفته خودش بدون آن‌ها واقعا از پس کار بر نمی‌آمده و در دامپروری پیشرفت نمی‌کرده است. شعبانی می‌گفت: دهیار و شورا تمام عیار به فکر اهالی و آبادی روستا هستند و از پیگیری آسفالت گرفته تا همکاری‌های لازم برای دریافت وام اهالی و… را به خوبی عهده‌دار هستند. وضعیت دامداری در حال حاضر خوب است و ما چادر نشین هستیم و وضعیت بهتری را نیز در دامداری داریم. اما با توجه به تعداد زیاد دام ها، مراتع کافی در اینجا نداریم و مجبوریم دام‌ها را برای چرا به کوه‌های هزار مسجد ببریم. واکسن‌هایی که به دامپزشکی مربوط است را همیشه به موقع می‌زنند و از این نظر رسیدگی کامل صورت می‌گیرد.

زمین‌های این‌جا برای برداشت ذرت بسیار مناسب است

سید علی حسینی متولد ۱۳۴۶ است که چهار فرزند دارد و مانند بسیاری دیگر از کشاورزی و دامپروری امرار معاش می‌کند. استخر بزرگی در زمین کشاورزی خود دارد و از آن هم برای پرورش ماهی و هم برای آبیاری زمین استفاده می‌کند.

او با اشاره به اینکه دهیار روستا همیشه همکاری لازم در رفع مشکلات را دارد، می‌گفت: سال‌ها پیش برای ساخت استخر شخصا چیزی قریب به ۵۰ میلیون تومان هزینه کردم. شب‌ها آب را استخر ذخیره و روزها از طریق آن آبیاری قطره ای زمین ها را کشت می کنیم.
۶ هکتار زمین کشاورزی، از آب استخر به روش آبیاری قطره‌ای آبرسانی می‌شود و با ذرت کاری، ۱۰۴ تن برداشت انجام دادیم. زمین‌های اینجا برای برداشت ذرت بسیار مناسب است و این سیستم آبیاری کاملا پاسخگوی نیاز کشاورزان است.

آن‌هایی که مهربانی‌شان نه درکلام می‌گنجد و نه در لغت

روستا نشینان وارونه رفتار شهری‌ها هنوز هم آئین‌ها و سنت‌های پیشینیان را دارند. هنوز هم تا پدر بر سر سفره ننشیند، کسی نمی‌نشیند. هنوز هم فرزندان در پیشگاه پدر پایشان را دراز نمی‌کنند. هنوز هم به گویش پدران خود سخن می‌گویند و مانند شهری‌ها از سخن گفتن به گویش پدران خود شرم نمی‌کنند! روستا نشینان ساده دل و راستگویند و برای به دست آوردن روزی خود، دست به فریب دیگران و دروغ گفتن نمی‌زنند. هرچند که درست است که در روستا ابزارهای پیشرفته و امکانات کم است اما در عوض از دل‌هره و هیاهو و دود و دم خبری نیست. آن‌ها سینه زمین را می‌شکافند، دانه می‌افشانند، گله‌ها را به چرا می‌برند، درخت می‌کارند. شیر گاوها و گوسفندها را می‌دوشند و آب‌ها را در جوی‌ها انداخته به کشت‌زارها می‌برند و آنچه را که با رنج و کوشش خود به دست می‌آورند، ارج می‌نهند و می‌ستایند.

مردان و زنان روستانشین با دستانی پینه بسته در پیچ و خم‌های مشکلات روستایی روزگار سپری می‌کنند. کشاورزی و طبیعت جذاب روستاها خصوصا آن‌هایی که جاذبه گردشگری هم دارند، همواره در کلام مسئولان مختلف مورد حمایت بوده، اما چرا این حمایت‌های کلامی آن‌طور که باید و شاید عملی نمی‌شود و هم‌چنان مردان و زنان روستانشین با دستانی پینه بسته در پیچ و خم‌های مشکلات روستایی روزگار سپری می‌کنند. باید از نزدیک آن‌ها را دید و به گفتگو نشست. چراکه مهربانی‌شان نه درکلام می‌گنجد و نه در لغت!